Temat przebaczenia rozrasta się, kiedy zaczynamy w niego wchodzić; niby jest taki prosty, a jednak w praktyce okazuje się, że to, co najprostsze jest czasem najtrudniejsze. Jest trudny, ponieważ dotyka najbardziej bolących miejsc w naszym życiu. Jednak jak wiemy ból sam w sobie jest naszym sprzymierzeńcem, to właśnie on pokazuje nam miejsca chore i zranione, które potrzebują uzdrowienia – w tym wypadku przez przebaczenie.

Na początek fundamentalna prawda – przebaczenie jest podstawą zbawienia. Bóg zdecydował nam przebaczyć i posłał Jezusa, aby ten wziął na siebie karę za nasze grzechy, ponieważ człowiek nie widział, że jest grzeszny i nie wiedział, że przez to jest skazany na śmierć. Bez przebaczenia nie jesteśmy w stanie pojąć Bożego zbawienia i krzyża Jezusa. I już samo to mogłoby być wystarczającą podstawą do tego, abyśmy „szli i czynili podobnie” (por. Łk 10:37).

Według Biblii, grzeszny człowiek jest Bożym dłużnikiem, któremu Bóg, mocą przebaczenia daruje dług. „Jaki dług? Przecież nie jestem nikomu nic dłużny?” Tak, jeśli sam stworzyłeś to, co wokół ciebie istnieje, a potem sam siebie powołałeś do życia, sam się wykarmiłeś, ubrałeś i wychowałeś to rzeczywiście nie masz długu. Jeśli ktoś to zrobił za ciebie i dla ciebie, to jesteś dłużnikiem, powiedziałbym EGZYSTENCJALNYM.

Ale jest jeszcze inny rodzaj długu. Bóg, stwarzając wszystko i powołując do życia człowieka, ustanowił pewien standard postępowania, który można ogólnie nazwać prawem (nie mówię i literze zakonu ST). Na samym szczycie tego standardu jest zasada miłości, która mówi o tym, że jesteśmy kochani i mamy kochać. Postępowanie niezgodne z tym Bożym standardem Biblia nazywa grzechem. No i tu jest kolejna zła wiadomość, otóż okazało się, że człowiek nie jest w stanie wypełnić tego standardu, przez co, w Bożych oczach, staje się przestępcą, zasługującym na karę śmierci.

Rzymian 3:23  wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej…
Rzymian 6:23  Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.

Ten rodzaj długu można określić jako dług MORALNY.

I niezależnie od tego, co zrobimy i tak pozostaniemy dłużnikami. Zastanawiające jest, w jaki sposób człowiek, a właściwie ludzka pycha reaguje na dług. Widzimy tu dwie postawy, obie bardzo niewłaściwe:

1. Negowanie długu. To postawa, która wszelkimi sposobami stara się przekonać, że tego długu tak naprawdę nie ma, bo przecież wszechświat nie został stworzony, ale sam się ukształtował – a jak można mieć dług wobec czegoś, co powstało samo, a w dodatku nie myśli, nie czuje, a czasami ma do mnie stosunek wręcz wrogi (patrz różnego rodzaju klęski żywiołowe). To dotyczy głównie tzw. niewierzących i zwolenników teorii ewolucji.
2. „Przecież mi się to należało.” „Ja się na ten świat nie prosiłem, w związku z tym, to nie ja mam dług, ale wszystko i wszyscy mają dług wobec mnie, tylko z tego powodu, że jestem.” Absurdalne? Niekoniecznie, jeśli popatrzymy na to, co się wokół nas dzieje. Pycha, egocentryzm, megalomania i arogancja to sztandar tej postawy.

Bóg jasno mówi w Biblii na temat długu moralnego, nazywając Izraela nierządnicą, która Go nieustannie zdradza (por. np. Oz 1:2). Pomimo tego Bóg zdecydował, aby nam przebaczyć.

cdn.

Nie podoba mi się to, co się dzieje w świecie. Boli mnie to i powoduje pragnienie opuszczenia tego „łez padołu”. Wiem, że tylko Jezus Chrystus może uratować to, co być uratowanym chce. Ale czy chce? Boleśnie przekonuję się, że często nie chce.

Sąd Boży przyszedł do kościoła – to zresztą jest sprawiedliwe i zgodne z Pismem – trzeba, aby sąd zaczął się od kościoła, jeśli kościół mam mieć autorytet dany mu od Boga.

Wierzę, że Bóg pokazuje mi kilka konkretnych dziedzin, w których Bóg chce „sprawdzić” swój lud. Jest to godzina próby i On oczekuje, że poddamy się pod Jego standardy z pełną ufnością. Czy możemy Go oszukać, ukryć się, założyć maskę? Każdy wie, że nie, a mimo wszystko wielu z nas to robi. To jest właśnie ludzka natura; po grzechu – pragnienie ukrycia się przed Bogiem.

Zanim przejdę do wyliczenia kilku dziedzin, jedna ogólna zasada: kiedy Bóg mówi (a często mówi przez kościół), że jest problem, to szybko się do niego przyznaj i proś o łaskę (miejsce) nawrócenia.

W czym mamy się nawrócić? W ostatnim czasie wierzę, że Bóg mówi konkretnie o następujących dziedzinach:

PRZEBACZENIE
FINANSE
CZYSTOŚĆ (SEKSUALNA) I ŚWIĘTOŚĆ ŻYCIA (ODDZIELENIE DLA BOGA)

W następnych wpisach będzie więcej szczegółów na ww tematy.

„Panie, przenikasz i znasz mnie,  Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję. Z daleka przenikasz moje zamysły…”
Przeczytaj proszę cały psalm 139

Co można powiedzieć na pogrzebie takiej osoby jak Fenia? Odkąd dowiedziałem się, że odeszła do Pana, cały czas mam w myślach jeden werset:

Psalm 116:15  Drogocenną jest w oczach Pana śmierć Jego czcicieli.

Dlaczego śmierć czcicieli Pana jest drogocenna w oczach Boga? Ponieważ jest świadectwem niesamowitej wiary, które buduje wielu. Kiedy ktoś odchodzi do Pana tak, jak Fenia, a 11 lat wcześniej jej mąż Mieczysław, jest to świadectwo wiary i miłości, którego nie można zanegować.

Odejście Feni jest dla mnie osobiście drogocenne, bo buduje moją wiarę i pragnienie zaufania Bogu tak, jak ona Mu zaufała. Dziękuję…

To były intensywne wakacje. Zaczęło się od wyjazdu z grupą młodzieży do Izraela, potem przygotowanie do Mikorzyna, szkoła w Mikorzynie, przyjazd rodziny Ziuty, impreza w Warszawie, potem ich pobyt w Kielcach, następnie nieudana próba tygodniowego odpoczynku, a w tzw. międzyczasie różne trudne sprawy do załatwienia.

No i nazbierało się tyle tematów, że nie wiem od czego zacząć. Dlatego na początek takie myśli bardziej ogólne.  Trwa walka o wiarę i przeznaczenie zarówno naszego kraju jak i kościoła i każdego z nas indywidualnie. A największa walka według mnie dotyczy pełnego zaufania Bogu. Niby wszyscy wierzący to wiedzą, ale niewielu żyje tym na codzień.

Jedno z ważniejszych słów, jakie ostatnio dostałem to Ps 40, a szczególnie jego kilka pierwszych wersetów:

Złożyłem w Panu całą nadzieję; On schylił się nade mną i wysłuchał mego wołania. Wydobył mnie z dołu zagłady i z kałuży błota, a stopy moje postawił na skale i umocnił moje kroki. I włożył w moje usta śpiew nowy, pieśń dla naszego Boga. Wielu zobaczy i przejmie ich trwoga, i położą swą ufność w Panu. Szczęśliwy mąż, który złożył swą nadzieję w Panu, a nie idzie za pyszałkami i za zwolennikami kłamstwa. (Ps 40:2-5)

Złożenie w Panu całej nadziei leczy od lęku, zniechęcenia i wielu innych chorób ducha i duszy. Dlaczego tego nie robimy? Odkryłem, że powód jest prosty: kiedy wszystko idzie dobrze, wydaje mi się, że ufam Bogu, ale tak naprawdę nie robię tego, bo nie muszę – wszystko idzie dobrze i radzę sobie ze sobą i z tym, co do mnie należy. Kiedy wszystko idzie źle, wtedy zaufanie jest wielką sztuką, ale wtedy trudno mi zaufać, bo przecież „ufałem”, kiedy wszystko szło dobrze i dlaczego teraz jest źle??? Nawet nie chcemy się przyznać do tego, że mamy pretensje do Boga!!! A jak tu zaufać komuś, do kogo mam pretensje? 🙁

Jestem zdziwiony i przerażony tym, jak łatwo jest wejść w pretensje/żal do Boga (a potem do ludzi). Nie sądzę, żeby ktokolwiek, kto ma żal do Boga był w stanie sam to zobaczyć i przyznać się do tego, dlatego proponuję uniwersalne lekarstwo: DZIĘKCZYNIENIE. To najlepszy sprawdzian stanu serca. Boże Słowo wiele mówi na ten temat, ale to temat na większy wpis. Pozdrawiam.