Dzisiaj w więzieniu miał miejsce cud narodzin nowego człowieka. To niezwykłe wrażenie patrzeć na człowieka, który mając pięćdziesiąt kilka lat (z czego 25 przesiedział w więzieniu) wyznaje swoje grzechy i prosi Jezusa, żeby stał się jego Panem i Zbawicielem. Po modlitwie wybucha płaczem i mówi, że nie wie, co się z nim dzieje… Takie wydarzenia są niezwykle zachęcające, również dlatego, że Bóg przygotowywał jego serce od dawna, a ja przyszedłem – można by rzec – „na gotowe”. Chwała Bogu. Ciekawe ile jeszcze takich Danielów (tak ma na imię) Bóg ma w tej jaskini…

W następnych dniach chciałbym poruszyć temat intymności z Bogiem, czyli inaczej mówiąc osobistej relacji z Bogiem. I już na samym początku zderzyłem się z pytaniem: Czy ja mam wystarczająco głęboką relację z Bogiem, żeby o tym pisać i radzić coś innym? Rozważałem to przez jakiś czas i doszedłem do wniosku, że nigdy nie będę miał tak głębokiej relacji z Bogiem, żebym mógł powiedzieć: Dość, osiągnąłem taki poziom, że nie potrzebuję więcej i teraz mogą uczyć innych. Jeśli tak, to właściwie każdy może udzielać ze swojego poziomu doświadczenia. Nie zamierzam w tej dziedzinie z nikim się porównywać, ponieważ każdy człowiek wierzący musi odkryć swoją własną drogę z Panem. Fakt jest taki, że jestem wierzący od 25 lat i zamierzam dalej poznawać Boga, aż dojdę do takiego miejsca, że ujrzę Go twarzą w twarz.

Pierwszą rzeczą, którą musimy zrobić omawiając temat intymności z Bogiem to spuszczenie powietrza przesadnej „duchowości”. Co przez to rozumiem? Obyśmy wszyscy byli zabierani do III nieba, spotykali się nieustannie z aniołami i z Jezusem, obyśmy nieustannie słyszeli głos Boga i doświadczali ponadnaturalnej rzeczywistości w każdym możliwym wymiarze – piszę to bez cienia jakiejkolwiek ironii – sam tego pragnę bardzo. Jednak, jeśli wyobrażenia o tym, co duchowe, albo czyjeś duchowe doświadczenia, stają się przeszkodą na drodze mojego normalnego wzrostu w poznaniu Jezusa i jego Słowa, to jest to właśnie to powietrze przesadnej „duchowości”, które musimy spuścić, abyśmy mogli wzrastać w swojej osobistej relacji z Bogiem.

Wspaniałą rzeczą jest budować swoją wiarę na biblijnych przykładach z życia Bożych mężów (i będziemy to robić), dobrze jest patrzeć na życie świadków Jezusa w ciągu tych 2 tys. lat istnienia Kościoła, dobrze jest się zachęcać i inspirować w naszej drodze za Panem, jednak nie jest dobrze żyć „cudzym życiem” i budować swoją wiarę wyłącznie doświadczeniem innych ludzi, mając takie wyobrażenie, że „ja nigdy nie będę taki duchowy i nigdy nie osiągnę takiego poziomu duchowości czy dojrzałości”. Taka postawa właściwie zniechęca do szukania Boga i odbiera wiarę w to, że ja sam mogę stać się Bożym mężem w takim stopniu, że będę podobał się Bogu, a może nawet stanę się zachętą dla innych ludzi.

A więc na samym początku chcę wyraźnie zaznaczyć jedną rzecz: Głęboka, osobista relacja z Jezusem jest dostępna dla każdego, a nie tylko dla nielicznych wybranych. I nie jest to coś tajemniczego i mistycznego – to poznawanie kogoś, kto chce dać się poznać, chociaż czasami mamy wrażenie, że z jakiegoś powodu ukrywa się przed nami, tak, jakby nasze poszukiwania Go sprawiały Mu największą przyjemność.

Ci, którzy szukają Pana i dają Mu się poznać są zapisani w Księdze Życia Baranka. Niech Bóg da nam łaskę, abyśmy się w niej spotkali…

cdn.

Nie można przejść przez cały ten proces bez właściwej perspektywy. A jaka ona jest? To perspektywa wieczności. Wierzący w Jezusa Chrystusa muszą uczyć się żyć tą właśnie perspektywą, ponieważ bez niej jesteśmy godni politowania (zob. 1Kor 15:19). Tylko żyjąc tą perspektywą możemy starać się wypełnić wezwanie z Jk 1:2-4: „Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków.”

Nasza doskonałość to właśnie perspektywa wieczności. Nasze życie na ziemi jest czasem przygotowania i wierności w małych rzeczach, dlatego nie możemy pogardzać „małymi początkami”. Nasza wierność w małych rzeczach i doświadczeniach będzie decydowała o przyszłej doskonałości i chwale.

Okazuje się więc, że nasze  życie, tu na ziemi, to szkolenie i inwestycja, które mają wydać owoce w wieku przyszłym. Jezus nie oczekuje od nas w tym życiu „pełnego owocu”, ale wierności do końca. Oczywiście, że tym końcem jest nasza naturalna śmierć, ale również jest to koniec szkolenia. Pan nie chce, abyśmy stanęli przed nim zbyt wcześnie. Wierzę, że gdyby tak się stało, to On by nas nie odrzucił, ale Jego planem jest, abyśmy doszli do pełni, tak więc i nasze doświadczenia, które nas kształtują, muszą się dopełnić.

Wielu z nas już teraz chętnie zamieniłoby to życie, na życie z Jezusem, ale to byłoby jak objęcie ważnego stanowiska bez wykształcenia, a nawet doświadczenia. Mamy być „w niczym nie wykazujący braków” – dla Jezusa. Musi się dopełnić nasze kształcenie przez przeciwności. I nie jest najważniejsze, czy sobie w tym wszystkim doskonale poradzę, ale jakie jest w tym moje serce.

Zwróćmy uwagę na słowa z Łukasza 19:17 : „Odpowiedział mu: Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami.”

Wierność w drobnej rzeczy prowadzi nas do wielkiego autorytetu. Jaki jest przelicznik Jezusa pomiędzy doczesnością i wiecznością: 1 mina, czyli ok. 570 g. srebra (mina srebrna jako jednostka monetarna) = 1 miasto. Czy ktokolwiek, kto myślał o inwestycjach oczekiwał takiego zwrotu? Myślę, że to najlepsza inwestycja jaką możemy sobie wyobrazić; pół kilo srebra za całe miasto!!!

Kiedy Jezus mówi o wierności i nagrodzie, musimy mieć przed sobą właściwą perspektywę wieczności; jak mieli wszyscy mężowie wiary, których wymienia Biblia (zob. np. Hbr 11). Kiedy perspektywa wieczności będzie wzrastać w twoim sercu, wówczas pojawi się właściwe spojrzenie na te trudne rzeczy, które przechodzisz w doczesności.

Przechodząc przez proces odkrycia winy/grzechu, pokuty, przebaczenia, dochodzimy kiedyś do miejsca oczyszczenia/usprawiedliwienia. I tu również czają się niebezpieczeństwa i odzywa się nasza stara natura. Każdy z nas chciałby wyjść z trudnej sytuacji całkowicie czysty, usprawiedliwiony, a nawet obleczony w chwałę bohatera. Ale kiedy przechodzimy przez trudną sytuację, to może się po drodze jakiś brud do nas „przykleić”. I tak jak powiedział Jezus, człowiek może być czysty dzięki Słowu, które przyjął i zastosował w swoim życiu, ale potrzebuje jeszcze umyć nogi (zob. J 15:3; 13:10).

Tymczasem ludzka natura jest taka, że najchętniej widzi własne oczyszczenie w winie kogoś innego. Kiedy patrzymy na ten świat to ta praktyka jest tak powszechna, że trudno jest sobie wyobrazić, że można by postępować inaczej. Walka toczy się właśnie o to, żeby wyolbrzymić winę mojego oponenta/przeciwnika w sporze, a swoją własną wytłumaczyć w sposób przekonujący. Cudza wina jest najlepszym środkiem piorącym własnego sumienia. Świadomość, że ktoś zawinił bardziej niż ja, jest już sama w sobie usprawiedliwieniem. Stąd właśnie biorą się niszczące i zatruwające relacje rozmowy i „wyjaśniania” typu „jak to rzeczywiście było”. No i mamy wielki ogród, a właściwie dżunglę pełną plątaniny różnych wersji, domysłów i hipotez. Oczywiście każdy z nas ma dobrą intencję – żeby poznać prawdę.

A tymczasem prawda jest taka, że Bóg wydobywa pewne rzeczy po to, aby nas przeprowadzić do większej świętości i dojrzałości. On wie, że nie jesteśmy doskonali – nikt z nas nie jest. Dlatego nie chciej być przed nim świętszy niż rzeczywiście jesteś, ponieważ to może okazać się w oczach Pana groteskowe, a może nawet obrzydliwe.

Jedną z rzeczy, których szczerze nienawidzę u dzieci, to usprawiedliwianie się poprzez obwinianie brata lub siostry. Nie mam ochoty słuchać wtedy żadnego z nich. Nie mam ochoty dociekać kto był „bardziej winny”. Natomiast, kiedy dziecko przychodzi i przyznaje się, biorąc winę na siebie i usprawiedliwiając brata lub siostrę, moje serce pragnie wynagrodzić mu stokrotnie jego cierpienie  i nie myślę nawet o tym, żeby pastwić się nad nim słowami typu: „Widzisz, to ty jesteś winny całej tej sytuacji.”

Wymaga to wielkiej dojrzałości i miłości, żeby przyjąć na siebie winę i zamknąć usta. W ten sposób w ciszy i uniżeniu umywamy sobie nogi. Jezus umył nogi wszystkim, również tym, którzy się go zaparli lub wydali na śmierć; w milczeniu… I chociaż wszystko może w tobie wołać o sprawiedliwość, to czy naprawdę potrzebujesz sprawiedliwości? A może bardziej miłosierdzia i łaski?

Tak, najchętniej przyjęlibyśmy łaskę i miłosierdzie dla siebie, a sprawiedliwość dla tych, którzy wobec nas zawinili. Ale na szczęście Bóg jest Ojcem, który patrzy na każdego z nas w ten sam sposób. On chce okryć nagość każdego z nas w ten sam sposób i w ten sam sposób każdego z nas wykupić i pobłogosławić.

Uczmy się od Jezusa, w jaki sposób obmywać sobie nogi, zamiast zdzierać z siebie ubranie…