Wierzę, że są nad wierzącymi dokonuje się już teraz w tym życiu. Jest to sąd, który określa czy będziemy zbawieni, a więc czy będziemy mieli życie i zmartwychwstałe ciała. Wierzę, że każde słowo Jezusa jest prawdą, a więc i to, które mówi o osądzie nad nami. Przypomnijmy te wersety:
Jana 3:18-19 „Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki.”
Jana 5:24 „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia.”
Wynika z tego jednoznacznie, że ten, kto uwierzył w słowo Jezusa i przyjął Go jako Mesjasza, dokonał sądu nad sobą, który uratował mu życie. Kto nie przyjął Jezusa, skazał się na śmierć.
Co jednak dzieje się dalej, po tym, jak Jezus zasiądzie na swoim tronie? Mt 25 opisuje jakiś rodzaj sądu i Obj 20:11-15 również przedstawia scenerię sali sądowej? Czy są to dwa sądy, czy jeden, opisany w różny sposób? Kto będzie w tym czasie sądzony i na jakiej podstawie?
Wierzę, że powyższe fragmenty opisują dwa sądy, które będą w różnym czasie i będą dotyczyły różnych ludzi i chociaż obydwa będą związane z Bożą sprawiedliwością, to jednak będą rozstrzygały w różnych sprawach w oparciu o różne kryteria.
I sąd – Jezus sądzi wierzących i narody
Jestem przekonany, że ten sąd dokona się zaraz po wejściu Jezusa do Jerozolimy, czyli w czasie Jego powtórnego przyjścia i będzie dotyczył wierzących i narodów (w tym szczególnie przywódców narodów).
– Sąd nad wierzącymi
„Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre, czy złe.” (2Kor 5,10)
Ten sąd nie będzie decydował, czy jesteśmy zbawieni, czy nie „albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was” (Ef 2:8-9).
Nie jesteśmy zbawieni za uczynki, ale do ich spełniania (Ef 2:9-10). Sąd Chrystusowy jest wobec tego miejscem, gdzie my, chrześcijanie, zostaniemy rozliczeni z uczynków, których dokonaliśmy od momentu nawrócenia się do Chrystusa.
Bardzo wyraźnie mówi tym 1Kor 3:12-15:
„I tak jak ktoś na tym fundamencie buduje: ze złota, ze srebra, z drogich kamieni, z drzewa, z trawy lub ze słomy, tak też jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień (Pański); okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje, jakie jest. Ten, którego dzieło wzniesione na fundamencie przetrwa, otrzyma zapłatę; ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę: sam wprawdzie ocaleje, lecz tak jakby przez ogień.”
Ci wierzący, którzy budują na fundamencie Jezusa ze szlachetnych materiałów (wypełniają wolę Bożą) oprócz życia wiecznego otrzymają nagrodę; ci, którzy budują z byle czego (wypełniają własną wolę) nie utracą wprawdzie zbawienia, ale poniosą szkodę, to znaczy nie otrzymają przeznaczonej dla nich nagrody. A więc ten sąd Chrystusa w odniesieniu do wierzących będzie rozstrzygał co do nagrody, a nie zbawienia.
Aspekt nagród, przeznaczonych dla wierzących jest bardzo mocno widoczny w Bożym Słowie. Autor Listu do Hebrajczyków przedstawia nagrodę jako istotny składnik wiary:
„Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi wierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają.” (Hbr 11:6)
Gdy staniemy przed Nim, otrzymamy nagrodę ostateczną (Iz 40:10; 62:11; Mt 16:27; Obj 22:12; 1Kor 3:10-15; Łk 6:35; Mt 5:11-12; 10:42; Kol 3:23-24; 1Tm 6:17-19).
Ani przez moment Paweł nie odczuwał lęku, że może utracić zbawienie; bał się raczej, że utraci nagrodę za gorliwość i wierne posłuszeństwo Chrystusowi.
„…zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie.” (Flp 3:14)
„Trzymaj, co masz, aby nikt nie wziął korony twojej” (Obj 3:11)
„Miejcie się na baczności, abyście nie utracili tego, nad czym pracowaliście, lecz abyście pełną zapłatę otrzymali.” (2J 8 )

– Sąd nad narodami
Kiedy Jezus przyjdzie w chwale, ustanowi swój Tron Chwały, aby osądzić wszystkie ziemskie narody.
„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale… wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody…” (Mt 25:31-32)

„Wtedy Piotr rzekł do Niego: Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy? Jezus zaś rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy.” (Mt 19:27-29)
Jezus ustanowi swój ziemski Tron chwały w Jerozolimie, aby osądzić wszystkie narody ziemi. Tron Jezusa widać wyraźnie w millenijnym Jeruzalem i będzie ona nazwana Tronem Boga.
„W tamtych czasach Jerozolima będzie się nazywała Tronem Pana. Zgromadzą się w niej wszystkie narody w imię Pana.” (Jr 3:17)
Fragmenty te wyraźnie pokazują ten aspekt sądu Jezusa, w którym osądzone zostaną narody i ich przywódcy. Część z nich (przywódców) zostanie odrzuconych i zastąpionych nowymi, pozostali uznają władzę Jezusa i w ten sposób wszystkie narody będą poddane Bogu.
Wierzę, że ten sąd Jezusa będzie się odbywał z naszym pełnym zaangażowaniem i o tym właśnie mówią następujące wersety:
1Kor 6:2-3 „Czy nie wiecie, że święci będą sędziami tego świata? A jeśli świat będzie przez was sądzony, to czyż nie jesteście godni wyrokować w tak błahych sprawach? Czyż nie wiecie, że będziemy sądzili także aniołów? O ileż przeto więcej sprawy doczesne!”
Tak więc wierzę, że jesteśmy przygotowywani do sądzenia, a nie wyznaczeni do tego już teraz. To duża różnica. Jezus upomina się o to, że jeśli już mamy sądzić, to nasz sąd ma być sprawiedliwy, i nie możemy sądzić z pozorów. Nie wiem, czy jesteśmy w stanie w obecnym wieku wydawać sprawiedliwe sądy – do tego potrzebny jest większy wgląd i wyższy poziom świętości, pokory i bojaźni. Może ktoś osiągnął już te poziomy, ale ja na dzień dzisiejszy nie jestem w tym miejscu, więc staram się być bardzo ostrożny w sądzeniu.

II sąd – sąd ostateczny, w którym Bóg osądzi wszystkich, którzy do tej pory nie zostali osądzeni (żywych i umarłych).
Objawienie 20:11-15 „Potem ujrzałem wielki biały tron i na nim Zasiadającego, od którego oblicza uciekła ziemia i niebo, a miejsca dla nich nie znaleziono. I ujrzałem umarłych – wielkich i małych – stojących przed tronem, a otwarto księgi. I inną księgę otwarto, która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano, według ich czynów. I morze wydało zmarłych, co w nim byli, i Śmierć, i Otchłań wydały zmarłych, co w nich byli, i każdy został osądzony według swoich czynów. A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga – jezioro ognia. Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia.”
Sąd ten odbędzie się po 1000-letnim Królestwie Jezusa na ziemi. Nie widzę w Biblii naszego udziału w sądzie ostatecznym, więc zakładam, że sam Bóg go dokona.
Cdn.

To hazard. Niebezpieczny hazard. Pisząc to, czuję lekki dyskomfort, ponieważ sam jestem liderem i – ufam – Bożym sługą. Jednak jest to tak ważna sprawa, że nie mogę tego pominąć. Sądzenie tych, którzy służą Bogu może być przyczyną bardzo poważnych konsekwencji, ponieważ Bóg tego nie lubi.

Jeżeli ktoś nad kim wypowiadasz osąd jest Bożym sługą, to posłuchaj tego:

Rzymian 14:4 „Kim jesteś ty, co się odważasz sądzić cudzego sługę? To, czy on stoi, czy upada, jest rzeczą jego Pana. Ostoi się zresztą, bo jego Pan ma moc utrzymać go na nogach.”

Przypomnę jeszcze jeden fragment, który jest dla mnie osobiście wielkim ostrzeżeniem (jeśli jeszcze o tym nie wiesz, to właśnie liderzy grzeszą w sposób szczególnie namiętny w dziedzinie osądzania innych liderów).

Liczb 12:1-11 „Miriam i Aaron mówili źle przeciw Mojżeszowi z powodu Kuszytki, którą wziął za żonę. Rzeczywiście bowiem wziął za żonę Kuszytkę. Mówili: Czyż Pan mówił z samym tylko Mojżeszem? Czy nie mówił również z nami? A Pan to usłyszał. Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi. I zwrócił się nagle Pan do Mojżesza, Aarona i Miriam: Przyjdźcie wszyscy troje do Namiotu Spotkania. I poszli wszyscy troje, a Pan zstąpił w słupie obłoku, zatrzymał się u wejścia do namiotu i zawołał na Aarona i Miriam. Gdy obydwoje podeszli, rzekł: Słuchajcie słów moich: Jeśli jest u was prorok, objawię mu się przez widzenia, w snach będę mówił do niego. Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem. Uznany jest za wiernego w całym moim domu. Twarzą w twarz mówię do niego – w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana ogląda. Czemu ośmielacie się przeciwko memu słudze, przeciwko Mojżeszowi, źle mówić? I zapalił się gniew Pana przeciw nim. Odszedł Pan, a obłok oddalił się od namiotu, lecz oto Miriam stała się nagle biała jak śnieg od trądu. Gdy Aaron do niej się zwrócił, spostrzegł, że była trędowata. Wtedy rzekł Aaron do Mojżesza: Proszę, panie mój, nie karz nas za grzech, któregośmy się nierozważnie dopuścili i jesteśmy winni.”

Czy Aaron i Miriam mieli rację? Problem polega na tym, że legalistycznie rzecz ujmując mieli. Ich błąd polegał jednak na tym, że nie poszli z tym do Mojżesza i do Boga, tylko zaczęli „źle mówić o Mojżeszu” w zgromadzeniu. Zajęli przy tym postawę taką: „Czy Bóg rozmawiał tylko z Mojżeszem? Czy i my w tej sprawie nie mamy czegoś do powiedzenia?”

No i zaczęło się. Bóg wezwał całą trójkę „na dywanik” i powiedział: tylko Mojżesz jest tym, z którym rozmawiam twarzą w twarz, jak z przyjacielem, a wy kim jesteście, że ośmielacie się źle mówić na mojego przyjaciela?

Mówić źle na kogoś, kto może być przyjacielem Boga to hazard. Nawet jeśli ten ktoś popełni błąd a nawet grzech, to czy Bóg nie jest w stanie załatwić tego z nim twarzą w twarz? Czy przyjaciel Boga potrzebuje naszej interwencji „poza oczami”? Z pewnością Bóg jest w stanie „utrzymać go na nogach”, a jeśli upadnie, to i tak jest w Bożych rękach.

Miriam stała się trędowata i musiała przebywać przez 7 dni poza obozem. Nie wiemy nic o jej pokucie, a więc prawdopodobnie nie pokutowała i skutek tego był taki, że straciła swoją posługę (prowadzenie uwielbienia). Biblia nie mówi później już nic na temat Miriam, aż do momentu jej śmierci.

Aaron natychmiast zaczął pokutować – i to jest jedyne wyjście w takiej sytuacji.

Jak to wygląda w praktyce? Mówimy dużo za dużo. Główną motywacją liderów w dziedzinie osądzania jest niewłaściwa rywalizacja. Krytykując i osądzając innych stawiamy siebie w lepszym świetle, a tymczasem Jezus powiedział:

Mateusza 20:26 „Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą.”

A Paweł dodaje:

Filipian 2:2-3 „…dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie.”

Stawianie innych za wyżej stojących usuwa osąd właściwie w 100%. A radość z sukcesu braci liderów jest najlepszym dowodem na to, że poradziliśmy sobie z osądem.

Cdn.

Pisząc na temat sądzenie, a właściwie na temat nie-sądzenia nie chcę powiedzieć, że mamy nie mieć rozeznania (o tym będzie później) i że nie mamy się uczyć Bożych dróg sprawiedliwości i przygotowywać się przez to do… sądzenia właśnie.

Jednak, kiedy wydajesz sąd, zastanów się najpierw, po co to robisz. Pamiętaj o słowach, które Jezus powiedział:

Mateusza 12:36 A powiadam wam: Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu.

Jezus nie powiedział, że jeśli wydasz sąd niesprawiedliwy, to za niego przed nim odpowiesz, On powiedział, że zostaniesz rozliczony z każdego słowa, które jest niepotrzebnie wypowiedziane! Co to znaczy niepotrzebnie? To kwestia motywacji. Co to oznacza w praktyce?

Lubimy rozmawiać o innych. Dlaczego? Ponieważ „ludzka natura chętnie znajduje własne oczyszczenie w winie drugiego człowieka” (to nie moje słowa, chociaż podpisuję się pod nimi całkowicie – jeśli dobrze pamiętam, to pochodzą z dramatu „Dzień gniewu” Romana Brandstaettera). Jest to cecha, która towarzyszy nam od Ogrodu Eden: „To nie ja – niewiasta, którą mi dałeś… To nie ja – wąż mnie zwiódł…” Wina drugiego człowieka jest najlepszym wybielaczem naszego sumienia.

Jak to wygląda z zewnątrz? Obrzydliwie. Kiedy dzieci zaczynają wchodzić w taką postawę, jest to dla rodziców jednym z najtrudniejszych doświadczeń. Ja osobiście nienawidzę takiej postawy całym sercem.

Kiedy zastanowimy się nad wypowiedzianymi przez nas słowami, wiele razy przychodzi z tego powodu „kac moralny”. Wiele razy obiecujesz sobie, że więcej tego nie powiesz i co? Mam nadzieję, że dotrzymujesz tej obietnicy. Jednak powiedzenie czegoś negatywnego o kimś jest tak pociągające, że często nie jesteśmy w stanie utrzymać naszego języka na wodzy.

Dlatego właśnie Jakub pisał:

Jakuba 3:2-16 „Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli kto nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w ryzach także całe ciało. Jeżeli przeto zakładamy koniom wędzidła do pysków, by nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. Oto nawet okrętom, choć tak są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki kierunek, jak odpowiada woli sternika. Tak samo język, mimo że jest małym organem, ma powód do wielkich przechwałek. Oto mały ogień, a jak wielki las podpala. Tak i język jest ogniem, sferą nieprawości. Język jest wśród wszystkich naszych członków tym, co bezcześci całe ciało i sam trawiony ogniem piekielnym rozpala krąg życia. Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków, gadów i stworzeń morskich można ujarzmić i rzeczywiście ujarzmiła je natura ludzka. Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi. Czyż z tej samej szczeliny źródła wytryska woda słodka i gorzka? Czy może, bracia moi, drzewo figowe rodzić oliwki albo winna latorośl figi? Także słone źródło nie może wydać słodkiej wody. Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Niech wykaże się w swoim nienagannym postępowaniu uczynkami dokonanymi z łagodnością właściwą mądrości. Natomiast jeżeli żywicie w sercach waszych gorzką zazdrość i skłonność do kłótni, to nie przechwalajcie się i nie sprzeciwiajcie się kłamstwem prawdzie. Nie na tym polega zstępująca z góry mądrość, ale mądrość ziemska, zmysłowa i szatańska. Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek.”

Zacytowałem tak długi fragment, ponieważ jest to nauczanie samo w sobie – nie da się tutaj niczego pominąć. Chcesz być doskonały? Opanuj swój język.

Proszę cię, zanim wypowiesz jakąś opinię o kimś (albo o sobie) zadaj sobie jedno z tych pytań:

– Po co powiem, to, co za chwilę powiem?

– Czy znam całą prawdę o tej osobie (jego/jej serce)?

– Czy moja opinia zgadza się z Bożym spojrzeniem na niego/nią?

– Czy mówiąc to, reprezentuję wobec tej osoby Boże ojcowskie serce?

Oczywiście nie chcę przez to powiedzieć, że nie możemy ze sobą dyskutować w poszukiwaniu prawdy, ale miejmy świadomość wypowiadając słowa o innych, że „nasze poznanie jest tylko częściowe” i że nie jesteśmy przez Boga ustanowieni sędziami – jesteśmy dopiero przygotowywani do tej roli, a więc nie mamy jeszcze tego autorytetu.

Cdn.

Nie ulega wątpliwości – Pismo na ten temat mówi jasno, że Bóg jest sędzią. „Niebiosa zwiastują sprawiedliwość jego, ponieważ sam Bóg jest sędzią!” (Ps 50:6)

Jednak ważne jest nie tylko to, że On jest sędzią, ale że tylko On może przekazać człowiekowi prawo do sądzenia. Prawo do sądzenia jest udzielane przez Boga człowiekowi tak samo, jak każdy inny rodzaj autorytetu. Np. Nie jesteśmy liderami tylko dlatego, że zgromadziliśmy wokół siebie grupę ludzi. To może być dobry początek, który może wskazywać na nasze powołanie, ale nie koniecznie tak musi być. Bóg powołuje liderów dla swojego ludu, daje im do tego odpowiednie dary i stawia przed nimi bardzo konkretne wymagania (kryteria).

Mojżesz był pierwszym sędzią Bożego ludu (2Mjż 2:14; Dz 7:35; 2Mjż 18). Jego przykład bardzo dobrze pokazuje, co się dzieje, kiedy zabieramy się do sądzenia przedwcześnie; zanim Bóg udzieli nam do tego autorytetu i namaszczenia. Myślę, że Mojżesz w jakiś sposób czuł się wezwany do sądzenia od samego początku, ale jego pierwsza „rozprawa sądowa” zakończyła się tak, jak to widzimy w 2Mjż 2:14. Myślę, że nikt nie powiedziałby w tym miejscu „idź i ty czyń podobnie”.

Jednak później, w czasie wędrówki po pustyni Mojżesz pełnił posługę sędziego w Izraelu (5Mjż 1:15-18; 16:18-20; 2Krn 19:4-6).

Czy był doskonały? Z pewnością nie, chociaż Biblia nazywa go najskromniejszym człowiekiem na ziemi. Ale Bóg nie szuka w nas doskonałości, tyko poddania i pokornego serca. Kiedy je znajdzie, zaczynamy uczyć się reprezentować Boże serce również w dziedzinie sądzenia.

Bardzo pouczający jest w tym kontekście fragment 4Mjż 12:1-10, kiedy to Miriam i Aaron „źle mówili na Mojżesza”, ponieważ wziął sobie za żonę Kuszytkę. Problem polegał na tym, że ich sąd nie był zgodny z Bożym spojrzeniem na tę sytuację. Pokazuje mi to, że aby sądzić nie wystarczy tylko poznać literę prawa – w sądzeniu musimy reprezentować ojcowskie serce Boga.

Sądzenie jest trudną dziedziną autorytetu. Nawet Salomon, który uchodził za bardzo mądrego człowieka czuł respekt przed sądzeniem ludu, dlatego ze wszystkich darów, które mógł otrzymać od Boga poprosił o Bożą mądrość, niezbędną do sądzenia.

„Daj przeto twemu słudze serce rozumne, aby umiał sądzić twój lud, rozróżniać między dobrem i złem, inaczej bowiem któż potrafi sądzić ten twój ogromny lud?”(1Krl 3:9).

Nie jest moim celem robienie pełnego studium biblijnego na ten temat, chcę jedynie zasygnalizować, że to nie jest prosta sprawa i że ani nowe narodzenie, ani przyjęcie Jezusa nie dają nam automatycznie i od natychmiastowo prawa i autorytetu do sądzenia.

Bardzo ciekawe jest dla mnie w tym kontekście to, że Jezus wyraźnie powiedział, że nie przyszedł na ziemię, aby sądzić (tym razem). Chociaż Ojciec przekazał Mu cały sąd (J 5:22), to Jezus przekazał sąd swojemu Słowu (J 12:47-48) i Duchowi Świętemu (J 16:8). Co to dla mnie znaczy? Osobiście jestem przekonany, że czas naszego życia na ziemi jest szkołą i przygotowaniem do przyszłych rządów (w tym do sądzenia). Parafrazując tekst z Flp 2:6-8 można powiedzieć, że Jezus mając prawo do sądzenia, sam z niego zrezygnował żyjąc pośród nas i zostawił sąd na czas wyznaczony przez Ojca. Jest to dla mnie wyraźna wskazówka, że chociaż człowiek ma zdolność do sądzenia (zjadł z drzewa poznania) to wolą Pana jest, abyśmy nie sądzili przedwcześnie, bo nasz sąd nie będzie sprawiedliwy. To nie jest dla nas czas na sądzenie! To czas na uczenie się sprawiedliwości i rozpoznawania dróg pańskich.

Jest wiele wersetów, które wyraźnie ostrzegają przed sądzeniem, natomiast bardzo niewiele, które dają do niego prawo, ale pod warunkiem, że naszą sąd będzie sprawiedliwy (por. J 7:24).

Wydaje mi się, że apostoł Paweł dobrze zrozumiał zamysł pana w tej dziedzinie, dlatego zapisał:

1 Koryntian 4:3-5 „Mnie zaś najmniej zależy na tym, czy będąc osądzony przez was, czy przez jakikolwiek trybunał ludzki Co więcej, nawet sam siebie nie sądzę. Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę.”

Paweł powiedział, że nawet sam siebie nie sądzi. Nasze spojrzenie nie jest „sprawiedliwe” nawet wobec samego siebie, a co dopiero wobec innych? Sprawiedliwe sądzenie opiera się na poznaniu serca, motywacji, myśli, emocji itd. Nie znamy do końca nawet swojego serca, a co dopiero serca drugiego człowieka. Tylko Bóg zna rzeczy ukryte, więc tylko On może być sędzią sprawiedliwym.

Cdn.