Patrząc z zewnątrz często wygląda to identycznie, dlatego trudno jest mówić tu o różnicach zewnętrznych. Nie znaczy to jednak, że nie ma między nimi różnicy w ogóle.

Przede wszystkim rozeznanie jest darem duchowym, którego uczymy się używać jak chociażby daru prorokowania, czy uzdrawiania chorych. Bóg daje ten dar (jak każdy inny), aby wyposażyć kościół. Jest on potrzebny do ochrony i dojrzewania wierzących. Jego cel określa więc charakter i sposób używania tego daru.

Osąd zawsze będzie stawiał osobą osądzającą „wyżej” od innych – taki jest jego cel. Poprzez obnażanie słabości innych, budujemy swoje własne ego. Dlatego każda osoba wypowiadająca zdanie o kimś lub o czymś musi być świadoma własnych motywacji, które mogą wiele powiedzieć na temat natury wypowiadanej opinii.

Rozeznanie, będzie zawsze miało na celu niesienie pomocy drugiej osobie i postawienie jej „wyżej” od siebie. Osąd działa dokładnie odwrotnie.

Jezus mówiąc o sądzeniu więcej mówił o tym, żebyśmy go raczej unikali. Jednak jeśli już wypowiadamy sąd, to mamy sądzić „sprawiedliwie”. Nie możemy sądzić sprawiedliwie, nie postępując zgodnie z Bożą prawdą, miłością i sprawiedliwością. No i znowu wracamy do podstaw, czyli do miłości Boga i bliźniego. Jeśli w moim sercu będzie wzrastała miłość – mam szansę wzrastać w darze rozeznania. Jeśli jednak inne emocje i postawy (negatywne) będą brały górę, to nasz dar rozeznania szybko „zmutuje” do formy osądu.

No i jak zwykle wybór należy do nas.