Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie, wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający żadnych braków. (Jk 1:2-4)

Nie jest łatwo wypełnić to słowo. Łatwo jest cieszyć się, kiedy nic trudnego się nie dzieje, ale mieć „pełną radość” w czasie trudnych doświadczeń? Bez perspektywy przyszłego życia i nagrody, jaką przygotował dla nas Bóg, i miłości do Jezusa jest to właściwie niemożliwe.

Naszą naturalną tendencj jest wołanie o ratunek w trudnych sytuacjach, a nie doświadczanie pełnej radości.

W 14 rozdziale Księgi Wyjścia (2Mjż) jest fragment, który bardzo pasuje do powyższych rozważań. Izraelici wyszli z Egiptu, wśród radości i doszli do brzegu Morza Czerwonego. Za nimi ruszyła armia faraona i w tym właśnie miejscu ich dogoniła. Przed nimi morze, za nimi armia faraona. Lud przychodzi do Mojżesza z – delikatnie mówiąc – pretensjami, a on odpowiada im „spokojnie”: „Nie bójcie się, wytrwajcie, a zobaczycie pomoc Pana, której udzieli wam dzisiaj! Egipcjan, których dzisiaj oglądacie, nie będziecie już nigdy oglądali. Pan za was walczyć będzie, wy zaś milczcie!” (Wj 14:13-14)
Bardzo chciałbym wiedzieć ile wiary miał Mojżesz wypowiadając te słowa. Pozornie wydaje się, że mówił je z całkowitym spokojem, ale następny werset wskazuje, że chyba było inaczej. Bóg mówi do Mojżesza: „Dlaczego wołasz do mnie [głośbno -BT]? Powiedz synom izraelskim, aby ruszyli.„

Dlaczego Mojżesz wołał głośno do Boga? Myślę, że ten krzyk był bardziej desperacją niż pełną ufności modlitwą. Tym, który jest zawsze spokojny jest Bóg. I mówi: „Czego się drzesz? Powiedz ludziom, żeby ruszyli, a ty użyj swojej laski i rozdziel wody morza.”

Dużo można by tu jeszcze pisać, ponieważ jest to bardzo bogaty obraz, ale to, co w tym temacie jest ważne; kiedy jest trudno nie panikuj – zaufaj Bogu, użyj swego autorytetu i ruszaj do przodu, a każde morze niemożliwości musi się rozstąpić.